Lliteratura

Lliteratura
Les hestories pequeñes son les úniques que pues lleer milenta vegaes...

viernes, septiembre 4

La piedra la cruz

Ún nun ye lu que ye polo qu'escribe, sinon polo que leyera...

La piedra la cruz

Riscaba l’alba en Las Aceñas, a la vera d’un ríu Navia. L’augua que percorría arrastrando milenta hestories diferentes de tolos qu’ellí crecieron.
Bernabé yera un mozu que vivía cola so ma y el so hermanu Fonsín nuna pequeña y vieya casina no que anguaño yera’l pueblo nel que de les sos aceñes namás quedaba’l soníu y una pequeña amuesa de lu que foi n’orixe. Un encantu máxicu qu’atrapaba la mente d’un neñu como Fonsín. Nun llograba dexar una tardi ensin falar, dibuxar, o lleer delles hestories. El so rinconín yera ente los xuncos del Balmeón, nes coraes del llugar. Cada una de les libélules que-y facíen sonrir yeran les mesmes que provocaben que Bernabé-y riñera por creer nesos rellatos, nesos amuletos que solu ocupaben espaciu nel cuarto’l neño.
            Yera yá pela mañana  cuando un discutiniu ente los dos hermanos fizo que les coses nun volvieren ser lo mesmu nel pequeñu pueblu. El llantu Fonsín y la regañina Bernabé oyíanse dende’l molín. Baxaba per un camín dexando de llau al pequeñu hasta qu’acabara de llorar. Sentose nuna piedra que s’atopaba xunto al llavaderu.
Onde de normal víase la villa, esa nueche afayó una cenciella casina, con una muyer na entrada. Ella facía-y dir a la so vera. Dixera-y qu’oyera el discutiniu con un rapacín y llamábalu a averase. Bernabé fixárase nel llugar, vía les paredes feches por piedres asitiaes, los cobertores de ganchiyu al traviés de la ventana. Mentanto, los pelos llargos y blancos de la muyer tapaban-y casi tola cara alredor d’unes arrugues qu’acompañaben unos güeyos negros. Traces que facíen entrugase a Bernabé si yera en verdá o non una muyer.
Les pallabres reprochaben al mozu’l comportamiento col so hermanu. Bernabé nun creía na mitoloxía, nin nada fora les lleis de la lóxica. Sicasí, colgaba del so pescuezu una quiastolita. Darréu s’entamó una hestoria alrodiu de la maxa d’aquella xema. Diba años, nun sabíase cuántos, el tarrecíu diañu tratara de xubir pel ríu Navia hasta llegar a les veres d’Illano, onde atopábense tolos vecinos medrosos. La criatura trató de llegar, pero la presencia d'estes piedres máxiques torgaron el so apuerto, dexando llibre de desgracia estes tierres... Esmolecíase’l mocín al acabar y entrugára-y el motivu de saber una hestoria qu’el enxamás oyera cuntar a los sos vecinos nin a naide del pueblu. Namás escuchábase falar alrodiu d’una lleenda que dicía que les piedres de la cruz yeren llárimes petrificáes d’una muyer…y solo tuvo por respuesta que nas lleendes siempres hai dalgo de verdá. Garró’l so colgante y lu ximelgó demostrando que ninguna piedra ye de proteición.

Oyó la voz la so madre dende lo altu’l llar. La nueche cayera y tuviera fuera demasiaes hores, a pesar de que namás sintiera tar un ratu. Llevantóse pa facer señal de que s’atopata bien. Llanzó una mirada escontra tras pa despidise. Un respigu percorrió’l so cuerpo y la medrana marcóse nos sos güeyos al no afayar detrás d’él más qu’unos murros baltaos, llenos de hiedra y yerbes, metanes los cualos atopábase rotu'l so colgante.